ΔΙΑΛΥΜΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ

Θα ήταν πολύ απλό αλλά και απελευθερωτικό εάν οι διαλυμένες σχέσεις ανέκαμπταν με εξίσου απλούς τρόπους.

Χρησιμοποιώντας την κατάλληλη ευχετήρια κάρτα, επιλέγοντας το σωστό χρώμα λουλουδιών, λέγοντας τις πιο φροντιστικές ατάκες τις οποίες θα μπορούσε να σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Ακόμα και η φράση «ό,τι είπαμε, νερό και αλάτι» θα μπορούσε να μηδένιζε το κοντέρ. Ωστόσο δεν λειτουργεί έτσι. Χρειάζεται να φέρουμε «στο τραπέζι» περισσότερα του ενός ζητήματα και θέσεις.

Ο χρόνος και το παρελθόν

Για να επαναπροσδιοριστεί μια σχέση η οποία έχει διαλυθεί, είναι απαραίτητο να δώσουμε χρόνο. Ίσως χρειαστούν μήνες αλλά και χρόνια. Ίσως πάλι να μην καταφέρουμε να έρθουμε όσο κοντά προσδοκούσαμε στο τέλος. Οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν απομακρυνθεί, έχουν πάψει να σχετίζονται με τον ίδιο τρόπο. Θα έχετε διαπιστώσει συχνά πως η επικοινωνία με την οποία σχετίζεται ένα ζευγάρι, στηρίζεται γύρω από το θυμό, τις ενοχές, τα κακώς πεπραγμένα του παρελθόντος, τα συναισθηματικά κατάλοιπα. Αυτό είναι το ζήτημα, το παρελθόν. Στο τώρα τι γίνεται, από την στιγμή που το παρελθόν βρίσκεται μονίμως μέσα στο σήμερα;

Σύνδεση και Ευαλωτότητα

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι η ικανότητα αλλά και η δυνατότητά μας για σύνδεση. Είναι μέρος του Dna μας. Πολλές φορές παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας ως δυνατούς προκειμένου να ακούσουμε οι ίδιοι το πόσο δυνατοί είμαστε. Θέλουμε με κάποιον τρόπο να κλειδώσουμε την ευάλωτη πλευρά μας. Εκείνη η οποία πληγώνεται, λυπάται ενώ έχει ανάγκη από στήριξη, τρυφερότητα και κατανόηση. Πως θα καταφέρουμε ωστόσο να συνδεθούμε με έναν άλλον άνθρωπο αν αρνούμαστε την ευαλωτότητά μας;

Ο πόνος ως μέρος της σχέσης

Η σχέση υποφέρει όταν τα θεμέλιά της τρίζουν, πόσο μάλλον όταν τα θεμέλια αυτά έχουν δομηθεί με κύριο χαρακτηριστικό την αβεβαιότητα των συναισθημάτων που επικοινωνήθηκαν. Αναμοχλεύουμε το παρελθόν, όχι γιατί μας νοιάζει τόσο η πράξη αλλά γιατί δεν εισπράξαμε την αίσθηση του ανήκειν, την εμπιστοσύνη και την αποδοχή γι’ αυτό που είμαστε. Ο πόνος μέσα από τη σύναψη σχέσεων είναι αναπόφευκτος όπως επίσης θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω και ως δομικό συναίσθημα για την εξέλιξη του εαυτού.

Η ευαλωτότητα

Το να είσαι ευάλωτος ίσως κάποιες φορές να μην είναι τόσο ευχάριστο, ειδικά όταν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δεν μπορεί να σχετιστεί μαζί σου με δεκτικότητα. Έτσι λοιπόν όταν λες πως «Νιώθω πληγωμένη, εξαντλημένη και αυτή την περίοδο περνάω εξαιρετικά δύσκολα…όμως αυτή είμαι εγώ» και ακούς την απάντηση «Κι εγώ τι θες να κάνω;» τότε είναι απόλυτα λογικό στην προσπάθειά σου να αυτοπροστατευτείς για να μην πληγωθείς περισσότερο, να κάνεις φανερή την πιο «δυνατή» πλευρά σου. Στην ουσία αφήνεις στην άκρη την ευαλωτότητά σου αφού πρώτα δοκίμασες τον εαυτό σου με το να την επικοινωνήσεις στην άλλη πλευρά.

Οι εμπειρίες

Όταν κάτι δεν «δουλεύει» με έναν άνθρωπο δεν προδικάζει το πως θα καταλήξουν όλες οι επόμενες σχέσεις σου. Παρόλα αυτά είναι μέρος των εμπειριών σου και μέσα από αυτές διευρύνεσαι και διαμορφώνεις τον εαυτό σου. Η ασυνεννοησία, η ελλιπής συναισθηματική σύνδεση όπως και η αδυναμία του να είσαι ο εαυτός σου στη σχέση, θα σε φέρουν σε επαφή με πολλά δικά σου εσωτερικά ζητήματα, αξίες, συναισθήματα και διαστρεβλώσεις. Θα σε κινητοποιήσουν αφενός μεν αν το έχεις ανάγκη να αναζητήσεις τρόπους να επαναδιαπραγματευτείς με τον εαυτό σου σχετικά με το πως θα βοηθήσεις από την πλευρά σου να διαμορφωθεί η σχέση ξανά, αφετέρου δε να απομακρυνθείς από τη σχέση η οποία σου ανακινεί τόσο δομικά ζητήματα ώστε να βρεις ξανά εσένα και τον τρόπο που επιθυμείς να σχετίζεσαι.

Τροφή για σκέψη

Το να πληγώνεσαι όπως και να πληγώνεις δεν είναι ευχάριστο ούτε επιθυμητό. Το να στραγγίζεις κάθε σου κομμάτι δεν είναι λογικό. Το να υπάρχεις υπό όρους είναι εξουθενωτικό. Το να υπάρχεις όντας ο εαυτός σου και να επιτρέπεις και στον άλλον να κάνει το ίδιο είναι σπουδαίο!